Op zondag 24 augustus hebben wij voor alle sponsoren een foto expositie georganiseerd. Deze was om alle sponsoren te bedanken en door middel van foto's ons verhaal te vertellen. Mijn moeder had het idee met iemand besproken die een mooie expositieruimte heeft in Mijdrecht. Zij was meteen enthousiast en zo is het gekomen dat ik samen met mama een heleboel wissellijsten heb gevuld met prachtige foto's van onze reis. We hebben ook weer fudge gemaakt en Monique en Fleur hebben cake, Guarana (Braziliaanse cola) gekocht en heerlijke Braziliaanse kaashapjes gemaakt. Het was best spannend want nog veel mensen waren op vakantie maar de opkomst was goed! Tussen de 50-60 mensen hebben onze expositie bezocht (familie, vrienden, buren, collega's van onze ouders en zelfs een journalist van de plaatselijke krant!). Iedereen was erg geïnteresseerd wat natuurlijk ook heel leuk was voor ons. Mama had filmpjes gemaakt die werden afgespeeld in een aparte ruimte en een fotoboek. Zo konden meerdere mensen tegelijk informatie over onze reis bekijken. De mensen die niet konden kunnen natuurlijk altijd nog ons verhaal horen of de foto's kijken. Mama heeft ook een filmpje gemaakt en op Youtube gezet met heel veel foto's van onze reis en de mooie muziek van Michael Jackson (Heal the world) erbij. De link staat hieronder of je zoekt onder Flyrthe naar Brazilie :) http://youtu.be/XmSby7rSc7c Onze verhalen staan ook grotendeels op onze blog http://flyrthenaarbrazilie.weebly.com/ Maar ik begrijp ook wel dat er mensen zijn die persoonlijk het verhaal ook nog een keer willen horen. Foto's kunnen we ook altijd nog laten zien. We zijn allebei ook aan het proberen een fotoboek te maken. Allemaal nogmaals bedankt voor alle donaties. Ondanks dat deze reis voorbij is, betekent dit niet dat we stoppen met geld ophalen. Dit dan voor misschien een volgende reis met deze organisatie (maar dan een ander land) en we willen heel graag een donatie doen aan Stichting IBISS. Zij hebben de projecten in Rio opgezet en hebben ons goed begeleidt en veel laten zien wat deze projecten voor de bewoners van de Favela's doet. Dus mocht u fudge of cake willen bestellen bij ons, dat kan nog steeds en het geld komt goed terecht! Liefs, Myrthe |
0 Comments
Met een onduidelijk gevoel gingen we vandaag met de bus naar de favela Complexo do Alemao waar het project Meninas Maes zich bevond, het tienermoeder project. Onduidelijk omdat de voor gaande aan ons verteld werd dat het in deze favela erg onrustig was en wij daarom de projecten in deze niet konden bezoeken en ons steentje niet konden bijdragen. Ook onduidelijk omdat we totaal nog niet wisten wat het programma voor vandaag zou zijn. Els en Judith wisten dit ook nog niet en lieten het programma afhangen van Nanko op het moment dat wij in de favela zouden arriveren. Toch - ondanks dat het de laatste dagen onrustig was in de favela - gingen we vandaag naar Meninas Maes. Omdat het volgens Nanko nu wel veilig genoeg was in Complexo do Alemao.
Aangekomen op de bestemming werden we vriendelijk begroet door twee sociale medewerkers van het project Meninas Meas en Nanko. Deze vertelde ons dat wij een rondleiding door het vel roze geschilderde huis van MM (afgekort Meninas Meas) zouden krijgen en hierna zouden lunchen in een restaurantje niet ver van het gebouw vandaan. Tijdens de rondleiding werd er bij elke kamer verteld wat er gedaan wordt om de tienermoeders op hun eigen benen te leren staan. Zo kwamen we bijvoorbeeld langs een keuken waar de meisjes dingen leren koken en bakken (cakes, taarten, cupcakes etc.) om hun creaties vervolgens te verkopen. Een knutselkamer waar de meisjes doosjes versieren om deze wanneer deze af zijn ook te verkopen. Een vrij alternatieve kap en nagelsalon waar de meisjes cursussen krijgen om deze later toe te kunnen passen in de praktijk (wanneer zij bijvoorbeeld naar een baan zoeken). Een computer lokaal waar zij de beginselen van de computer leren, naaimachines om te leren naaien en een muzieklokaal waar de meisjes leren gitaar, keyboard en drums te spelen om even de zorgen van alle dag te vergeten. Ook zijn er drie 'vergaderkamertjes'. Hier praten de meisjes over wat hen overkomen is, hoe zij later goed voor hun kind kunnen zorgen en hoe zij een volgende zwangerschap kunnen voorkomen. Dit doen zij met elkaar, doktoren en sociale medewerkers. Tussen de kamers door werden een aantal dingen verteld: - Ongeveer 70% van de meisjes wordt 'vrijwilliger' zwanger, maar toch onder een bepaalde druk. Vrouwen moeten hier namelijk naar de man luisteren, dus als hij zegt geen condoom, is het geen condoom. - De overige 30% wordt zwanger onder druk of ze zijn verkracht (dit kan door een vreemde zijn maar er zijn ook gevallen waarin de vader of neef van het meisje hen verkracht heeft). - Omdat er weinig condooms gebruikt worden (omdat de mannen dit niet willen) heersen er veel soa's. Om dit percentage te laten dalen deelt MM gratis condooms uit bij de post. Iedereen is welkom. Dit doet MM ook om volgende zwangerschappen bij meisjes te voorkomen (ook dit percentage moet namelijk omlaag). - In de ergste gevallen kunnen de meisjes overnachten in het gebouw (door bijvoorbeeld een overheersende man of wanneer zij willen scheiden. Scheiden is een taboe in Brazilië). - Om de meisjes onafhankelijk van hun man te maken betaald MM tot hun achttiende jaar het busticket om de zo meisjes te stimuleren om naar de trainingen in het gebouw te komen. Velen hebben ook geen geld of durven geen geld aan hun man te vragen voor het busticket om naar de trainingen te gaan. Zo voorkomt MM onnodige spanning en onrust in de gezinnen. De rondleiding was erg interessant en ingrijpend. Na de rondleiding komen we nog net twee zwangere meisjes tegen die zich bij het project wilden inschrijven. De een zeventien, de ander tweeëntwintig, allebei hoogzwanger. MM is alleen voor tienermoeders dus tot en met achttien jaar, de een mocht zich daarom ook niet bij het project aansluiten. Na de rondleiding had ik verwacht dat we iets voor MM konden opknappen in het huis, maar toen ik dit aan Nanko vroeg zei hij dat ze zo weer moesten sluiten en dat we daarom eerste gingen lunchen in een restaurantje ongeveer vijf minuten verderop. Dus lopen we achter Nanko aan richting het restaurantje. Er hangt een gespannen sfeer in de favela, er is bijna geen mens op straat te zien, raar. Aan gekomen bij het restaurantje legt Nanko ons uit waarom we niet terug kunnen naar het project. Hij vertelt dat het onrustig is in de wijk omdat er een man is vermoord die hoorde bij een drugsbende en die heel geliefd was. Er is tijdens onze maaltijd een defilé gaande. Na de maaltijd kunnen we niet terug naar het project want dan vindt de begrafenis plaats. Uit respect voor de overleden man moet dan van de drugsbende alles in de wijk dicht zijn, alle winkels, restaurantjes etc. De scholen zijn de hele dag al gesloten. Ga je als winkel wel open? Dan wordt deze verwoest, want je toont geen respect. Maar hoe kom je anders aan je inkomen? En met klapper op de vuurpijl hoorden we achteraf van onze begeleiders dat de groep in de gaten werden gehouden door de drugsbende met verrekijkers en zagen we op de weg terug naar huis in de bus het leger op een voetbalveldje klaar staan om de favela in te vallen, wanneer nodig. We besluiten de zonsondergang te bekijken bij het strand (Ipanema beach) na deze heftige dag. We worden afgezet door de bus en hebben prachtig uitzicht op Corcovado, de zee met haar surfers, het strand en tientallen vogels in de lucht. Al kan ik hier niet echt helemaal van genieten na de verhalen van vanmiddag. Langzaam zakt de zon achter de bergen en kleurt de omgeving oranje. We lopen de zeven km terug naar de pousada, waar we lekker eten krijgen en uitgebreid stil staan bij alle ervaringen van vandaag. Liefs, Fleur Dag 6 zaterdag 19 juli 2014
Vandaag hebben we een reisdag van Vidigal naar Ilha Grande. Eerst drie uur met de bus en daarna nog zo'n anderhalf uur met de boot. De hele Op het eiland aangekomen blijkt dat we met de tassen een paar honderd meter over het strand moeten lopen én dat we over een stroompje water moeten springen. Het lopen met de backpacks is goed te doen. De beloning is groot: een heerlijke ruime pousada aan het strand met uitzicht op de bergen, zee en vissersbootjes. Nadat iedereen in haar kamer geïnstalleerd is maken we ons klaar voor een wandeling in het natuurgebied van Ilha Grande met als beloning; zwemmen bij een meertje midden in de bossen mét waterval! Helaas was het water heel, maar dan ook echt heel erg koud! Dit komt omdat het water van het topje van de berg met de waterval mee stroomt. Ik heb dus helaas niet gezwommen, maar ik heb wel hilarische foto´s gemaakt van de van de kou verkleumde meisjes die wel gingen zwemmen :p Eenmaal weer in de pousada aangekomen is het omkleden en de stad in! Iedereen had trek in pizza dus daar gingen Natalia en Fabio even een tentje voor zoeken. Hoppa, gevonden! We banen ons een weg door de kleine, gezellige en nog met versiersels van het WK versierde straten. We komen langs een enorme kar waar zich allemaal desserts in bevinden, op de terug weg mag iedereen iets uitkiezen, hmmm lekker! De pizza's zijn heel anders hier in Brazilië dan als in Nederland. Op mijn pizza zat geen tomaat aan de onderkant maar als plakken boven op de kaas. Als je mij een beetje kent snap je natuurlijk dat ik die plakken tomaat er vanaf ging peuteren, haha. Nu was het tijd voor het uitkiezen van een dessert. De meesten, waaronder ook Myrthe en ik, kozen voor brigadero. Eigenlijk hetzelfde als onze fudge alleen dan zonder vulling, met meer chocola, in een bol vorm en met hagelslag aan de buitenkant. Heel machtig maar heel lekker! Tijd om naar de pousada terug te gaan en lekker te gaan slapen. Dag 7 zondag 20 juli 2014 Na een heerlijke nacht slapen in deze ruime pousada worden we wakker. We genieten tijdens het riante ontbijt en maken ons klaar voor de trekking van vandaag. We varen eerst met een mooie oude zeilboot, die zo lijkt weg geplukt uit Pirates of the Carribean, naar de andere kant van het eiland. Op de boot warmen Judith en Els zich alvast op voor de eerste wandeling. Ze doen buikspieroefeningen, yoga en een wedstrijd planking. Het 'wandelingetje' van een half uurtje gaat behoorlijk steil omhoog. We klimmen en klauteren en volledig bezweet bereiken we even later een van de mooiste stranden ter wereld. We installeren ons op het strand en zien het helder groene water, eerder golven, en het hagelwitte zand. Links en rechts wordt het strand omgeven door bergen, cactussen en palmbomen. Verder dan kniehoogte mogen we helaas het water niet in, vanwege te sterke onderstromingen, de rode vlag hangt namelijk uit. Het strand is puur natuur, er is een strandwacht aanwezig maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na een picknick op het strand en een half uur terug klauteren richting de boot is het tijd voor de echte workout. 2,5 a 3 uur terug hiken naar de pousada. Na een half uurtje zit de pas er goed in. Onder de meiden bruist het nog van de optimisme en ik maak samen met Natalia volop grapjes over onze 'condition of a cow'. Halverwege mogen we het zweet even afspoelen in de zee en laden we ons onder het genot van koekjes en guarana op voor het volgende deel. Als we de eerste berg over zijn klinkt er gekreun van één van de lokale expeditieleiders, we zijn verkeerd gelopen.... We moeten terug de berg op en daar een ander pad in slaan. Na een wandeling van in totaal drie uur komen we moe, maar voldaan aan in onze pousada. Wat een overwinning voor mijzelf :) ‘s Avonds eten we romantisch aan het strand bij een leuk restaurantje, waar je alleen maaltijden met zijn tweeën kan opsnoepen, hoe leuk? Na de maaltijd bekeken we nog even het feest op het plein met een Braziliaanse band die speelden op een accordeon, gitaar en triangel en is het weer bedtijd. Dag 8 maandag 21 juli 2014 Na weer een heerlijk ontbijtje nemen we afscheid van het paradijselijke eiland en reizen we wederom met de boot en bus terug naar onze pousada in Vidigal, Rio de Janeiro. Dag 4 donderdag 17 juli 2014
Vandaag is het projectdag. Het project dat we gaan bezoeken heet Casa São Francisco en ligt in de favela Cidade de Deus. In deze favela zijn ook de films 'City of God' en 'City of Men' opgenomen waarin het drugsysteem van Rio beschreven wordt. Je kunt dus wel begrijpen dat we allemaal stonden te popelen om te vertrekken! Aangekomen bij Casa São Francisco worden we vriendelijk ontvangen door het personeel en de leiding van de crèche. Ook Anne is aanwezig, de vrouw van Nanko, om te vertalen en te vertellen over het project. Sonia heeft op dit moment de leiding over dit project van IBISS en haar zoon Heron helpt regelmatig mee in de crèche. We krijgen een rondleiding door de crèche waarin wij kennismaken met de kinderen die allemaal het liedje 'Bom Dia' voor ons zingen, dit betekend goedemorgen. Elke klas in elk klaslokaaltje dat wij bezoeken wordt het liedje weer opnieuw voor ons gezongen, wat een verwelkoming! Ook lopen we langs de keuken, eetzaal en de patio die wij morgen zullen opfleuren en opknappen met een likje verf. Na de rondleiding door het gebouw verzamelen we met z'n alle op de buitenplaats om naar het verhaal van Anne te luisteren. Casa São Francisco is een kinderdagverblijf voor kinderen tussen de één en vier jaar oud. De kinderen verblijven hier van zeven uur ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags. Ze krijgen vier maaltijden (ontbijt, lunch, snack en avondeten) en doen middagslaapjes op het project. Kinderen die op de crèche zitten worden ingeschreven in een sociaal programma. De verzorgers van de kinderen (ouders, grootouders of oudere broers en zussen) krijgen van de gemeente een Bolsa Família, wat een kleine maandelijkse uitkering is van 160 reais (ongeveer 50 euro). Voorwaarde daarvoor is dat de kinderen vijf dagen per week aanwezig zijn op de crèche en dat ze regelmatig naar een gezondheidscentrum gaan, waar de groei en gezondheid in de gaten gehouden wordt. Zo ontstaat er een driehoek om de kinderen heen van educatie, gezondheid en gemeente. Het programma wordt verder voortgezet als de kinderen naar de kleuterschool gaan. Het project is erg populair bij de Braziliaanse ouders. Er zijn in de hele favela twaalf van deze crèches. Toch staan er nog 600 kinderen op de wachtlijst. De kinderen worden geselecteerd door loting. Alle namen worden op briefjes in een bak gedaan, de ouders worden vervolgens uitgenodigd en trekken één voor één namen. Op deze manier is het niet de crèche die selecteert maar zijn het de ouders zelf. Ouders kunnen zien dat het proces eerlijk verloopt en zo wordt onrust voorkomen. Ook geeft dit soort loting eerlijke kansen aan elk kind. Er wordt niet gekeken naar de achtergrond van de ouders en het kind, iedereen is gelijk. Dit betekend dat er dus kinderen op de crèche zitten met uiteenlopende achtergronden als; ouders die in de gevangenis zitten, ouders die in een drugsbende zitten, ouders die overleden zijn etc. Anne vertelt dat er van elk IBISS project in principe één is, dat wil zeggen: één crèche project, één voetbalproject etc. Doel is dat de overheid ziet dat het werkt en dan de werkwijze overneemt. Dat is ook in Cidade de Deus gebeurd. Het project van IBISS was de eerste crèche in de wijk en inmiddels zijn er twaalf. Na deze uitgebreide uitleg over het project was het tijd voor de kinderen om te lunchen. We hielpen de kokkinnen met het opscheppen van het eten voor de kinderen, het in stukken snijden en het schillen van appeltjes, het inschenken van drinken en achteraf de alles opruimen en de eetzaal schoon vegen en schoon maken. Nu was het tijd voor ons en de leraren om te lunchen en voor de kinderen om te slapen. Op matjes. Jongens en meisjes gescheiden. s'Middags na de lunch gaat de groep samen met Sonia en Heron een wandeling door favela maken. Wandelen aan de andere kant van de eerder beschreven geluidsschermen. We zien hoe de huizen er hier uit zien. Over het algemeen zijn de huizen van steen gemaakt, maar er staan ook houten huizen tussen. We vormen wederom een attractie voor de mensen uit de buurt. We lopen over een brug over de snelweg waar wij de eerste dag in de bus met Elliot reden richtig Niteroi. We krijgen een kleine rondleiding op een nabijgelegen verlaten salsa school. En dan wordt het weer voetballen want we komen bij een voetbalveldje aan waar enkele jonge kinderen aan het voetballen zijn, daar doen wij natuurlijk aan mee! Al voetballend komen er langzaam steeds meer mensen kijken. Nog even een groepsfoto op de tribune met het teken van kracht en het was weer tijd om terug naar de crèche te gaan. Na de wandeling gaan we terug naar het project. De kinderen zijn wakker van hun middagslaapje en krijgen een snack: drinken en een biscuit. Daarna is het tijd om buiten te spelen! Een deel van onze groep inclusief ik gaat buitenspelen met de kinderen: hoepelen, voetballen, dansen en als afsluiter werd er hoofd, schouders, knie en teen gezongen, zowel in het Nederlands als Portugees! Het andere deel gaat naar de kinderen boven. Ook daar wordt gedanst, gespeeld met ballen en ballonnen en lekker geknuffeld met de kinderen. Het was een leuke dag met heel veel interactie met de kindjes. Onbeschrijflijk hoe enthousiast de kinderen waren! Morgen gaan we weer terug naar dit project. Dit keer niet alleen om te spelen en te helpen, maar ook om te werken! We mogen morgen de patio, waar de kinderen buitenspelen, gaan verven :) Dag 5 vrijdag 18 juli 2014 Vanmorgen was het weer vroeg tijd om op te staan. Om 08.00 uur was het dan zo ver, oude kleren aan en op weg! De bedoeling was om de grond van de patio te verven, maar al gauw ontstond er al en groter plan. De muurtjes van de patio konden eigenlijk ook wel een likje verf gebruiken en zou het niet leuk zijn om een paar mooie muurschilderingen te maken in de eetzaal? Sonia, de directrice, vond dit een prima plan en dus ging een deel van de groep op weg om extra verf te kopen. De patio-groep, waar ik en ook Mythe in zaten, schrobde en schilderde ondertussen al zingend en swingend de patio muurtjes. Na een welkome lunch van rijst, zwarte bonen en kip kon ook de eetzaal-groep beginnen met het opfleuren van deze ruimte. De patio-groep ging inmiddels beginnen aan de vloer, want de muren waren mooi afgerond en opgedroogd. Wat een werk, maar wat was het gezellig. Heron had volgens mij de tijd van zijn leven met al die zingende, swingende, dansende, vervende Hollandse meiden :p Omdat het best wel krap werd met het verven van het laatste stukje patio ben ik nog even binnen gaan helpen met het schilderen van de klinkers op de muur van de eetzaal. Ongeveer tegelijk met de voltooien van de beer van Celine was ook al het werk in de patio gedaan. De medewerkers van de crèche waren diep onder de indruk van het werk dat gedaan was. En Sonia, die zelf ook samen met haar zoon Heron had mee geverfd, was tevreden. Wat een kleurrijke, inspirerende, leerrijke en mooie ruimtes waren het geworden! De creaties werden vastgelegd op foto, er werden wat groepsfoto's met de juffen, kinderen en ons gemaakt, er werden wat laatste cadeautjes uitgewisseld (oorbellen en stroopwafels) en daarna was het dan toch echt tijd om te vertrekken. Het grootste gedeelte van de kinderen lagen nog te slapen toen we vertrokken, maar ik kan met zekerheid zeggen dat ze razend enthousiast waren bij het zien van ons werk! Moe, maar met een voldaan gevoel werd wederom zingend en swingend koers gezet richting de pousada. Liefs, Fleur Vandaag zijn we vroeg en op tijd gewekt, we gaan namelijk hét symbool van Rio de Janeiro bezoeken. Rarara? Het christus beeld! Of ook wel; Cristo Redentor, Corcovado. We moeten precies op tijd bij het treintje aanwezig zijn anders zal deze zonder ons vertrekken en moeten we een nieuw kaartje kopen. We zaten dus al om negen uur in de bus bij Elliot, gedoucht, met volle buikjes van weer een lekker ontbijt en ingepakte tassen want vandaag gaan we in een hostel overnachten. Bye, bye Eco Kauling Park, tot snel!
Wanneer we aankomen bij de ingang van het treintje zijn we nét op tijd. Iedereen gaat nog snel even naar wc en inchecken maar! Wanneer we de hal inlopen om vervolgens ons kaartje in te leveren worden we overweldigd door het rijk gevulde plafond met vlaggen van over de hele wereld, prachtig! We maken nog even een selfie met de hele groep voordat we eindelijk het treintje naar het beeld in mogen stappen. Het leek wel en treintje richting de hemel, wat een uitzicht! Dit uitzicht is werkelijk met geen foto vast te leggen (maar toch probeer ik het te laten zien door een foto toe te voegen, hihi). Uiteindelijk boven blijkt dat we niet de enigen zijn die vandaag het beeld bezoeken. We worstelen ons tussen de mensen door die op de grond liggen om mooie foto's van elkaar te maken. Ook wij liggen even later foto's van elkaar te maken op de grond. Je moet wat over hebben voor mooie foto's! Ook maken enkele meiden kennis met het drankje aqai, ik mocht een proefje nemen en had toch wel spijt dat ik voor de magnum gekozen had, volgende keer weet ik beter! Het was de bedoeling om hierna naar Dois Irmãos te gaan. We zouden deze berg beklimmen, maar helaas kwam het niet uit met de planning. We gaan alvast naar onze tweede slaapplaats voor vanavond; Vidigal House, een pousada in de favela Vidigal. Elliot brengt ons tot aan de voet van de favela, verder kan hij niet komen wat de weg is te stijl voor zijn bus. Dus worden de tassen uit de bus gehaald en op de ruggen gehesen. Het is ongeveer één kilometer lopen, op zich geen probleem... ware het niet dat deze weg steil, héél steil omhoog gaat. De bewoners van de favela weten niet wat ze zien, een groep van vijftien Hollandse meiden die zich nat van het zweet een weg naar boven ploeteren. Er wordt gelachen, er worden foto's en zélfs filmpjes gemaakt van ons. Natalia vertaald zelfs even voor me wat een Braziliaanse man lachend roept; 'je mag wel een bad nemen!'. Het was een zware tocht. En eenmaal aangekomen bij de pousada hebben we tien minuten om ons om te kleden en ons klaar te maken voor het strand! Het naar beneden lopen was natuurlijk helemaal geen probleem. De tas van vijftien kilo had ik omgeruild voor mijn Eastpack rugzakje waar hooguit één kilo in zat. Eenmaal aangekomen bij het adembenemend mooie strand nam iedereen een frisse duik in de meters hoge golven waarvoor niemand weg kon vluchten. Een groepsfoto mag natuurlijk niet ontbreken en Mark schiet erop los met zijn camera. Judith weet een bodyboard te regelen via een jongen op het strand en zo vermaken we ons wel een tijdje. Totdat het tijd is om terug te gaan, via dezelfde weg terug door de favela. Dit keer loopt er een groep natte Hollandse meisjes door Vidigal, nu alleen wel iets fitter. In het hostel krijgen we een maaltijd van rijst, zwarte bonen, kip en groenten. We evalueren de eerste dagen nog even met iedereen, we spelen een potje weerwolven (en wie lag er als eerst uit?) en slapen maar. Morgen onze eerste project dag, ik heb er zin in! Liefs, Fleur Na 'muah' geslapen te hebben - doordat ik moest plassen, maar geen wc kon vinden - kregen we een heerlijk ontbijt heerlijk, 'delicia'! Vers fruit met o.a. banaan 'banana', aqai, watermeloen, verse sappen en appels 'maçã'. Alles vers uit de tuin geplukt behalve de appels want deze worden geïmporteerd. Hier kregen wij ook nog eens scrambled eggs, verse warme broodjes met kaas en vruchtengebak bij geserveerd. Een keizerlijk ontbijt, hmmm!
Lopend naar een winkeltje waar je kunt pinnen - een aantal van ons moesten namelijk nog even pinnen voor het beltegoed - onder begeleiding van Markus en Rejane, kregen we onze eerste echte indrukken uit de favela. De wegen vrij schoon want al het vuilnis was aan de kant van de weg geschoven, paden om hoog en om laag lopend want de stad is als het ware op de berg gebouwd, alle loshangende stroomkabels en de vriendelijke maar toch intimiderende mensen die je aan zitten te kijken van; 'wat doe jij hier?'. Na het pinnen loopt de groep weer terug naar Eco Kauling Park waar Elliot ons al met zijn busje op staat te wachten. Dit maal gaan de tassen wel achterin de laadruimte. In onze eerste favela, Complexo da Penha, kwamen we ongeveer een half uur te vroeg aan. Cerveja Itaipava, het restaurantje waar wij op Nanko van Buuren aan het wachten waren, waar wij voor het eerst kennis maakten met het typische Braziliaanse drankje 'Guarana' en dat is opgericht door een mesokrediet. Nanko heeft samen met zijn vrouw stichting IBISS opgezet, een invloedrijke organisatie die tal van projecten uitvoert in de favela’s en daarvoor nauwe contacten onderhoudt met de drugsbendes. Nanko arriveert en begint te vertellen: 'tot 2010 was dit de gevaarlijkste wijk van Rio. De drugsbendes waren hier de baas. De scholen in deze wijk waren negen maanden per jaar dicht omdat de kogels door de klassen vlogen. In 2010 wilde de regering de wijk pacificeren en vroeg de politie om de wijk binnen te vallen. De politie weigerde dit omdat ze met 8000 man niet op zouden kunnen tegen de 3000 soldaten van de bendes. Uiteindelijk is het leger ingezet en zijn 13.500 soldaten samen met 8000 agenten de wijk binnen gevallen. Het was een echte oorlog, met tanks, die live werd verslagen op tv. In de rijkere wijken van Rio de Janeiro volgden mensen in barretjes en bij familie de nieuwsprogramma’s. Elke keer als te zien was dat er een soldadero om het leven kwam steeg er een luid gejuich op. Precies zoals laatst tijdens de wedstrijden van het WK, alleen dan anders, héél anders. De bendes hebben het anderhalf uur volgehouden waarna ze probeerden verder de heuvels op te vluchten. Het leger en de politie hebben ruim twee jaar met 13.000 man in ploegendiensten de wijk dag en nacht bezet. Inmiddels loopt hier 'vredespolitie' rond. Deze politie onderdrukt de mensen uit de wijk, maar de plotselinge schietpartijen zijn over. De scholen zijn nu vaker open. Behalve tijdens het WK dan, toen werden alle scholen op last van de burgemeester gesloten. Scheelde een hoop gedoe en drukte op de weg zo zonder schoolbussen'. Tijdens het verhaal van Nanko kwamen er steeds meer motoren aanrijden. Na zijn verhaal gingen we dan ook achterop de motor door de favela. Dit is een project van IBISS genaamd; Tour com as motoristas. Ex drugbendeleden krijgen d.m.v. het rondrijden van toeristen op motoren de kans om eerlijk geld te verdienen. De groep word in tweeën gesplitst. Wanneer de ene groep achterop de motors door de favela gaan, gaat de andere groep in gesprek met ex drugssoldaten. Ik ga als eerst de motortocht maken. We rijden met een snel tempo weg bij het restaurantje en overal waar je kijkt zie je huizen die half af zijn, krottenhuisjes zoals ik ze noem. We rijden met een sneltrein vaart door smalle straatjes, steil omhoog en weer steil naar beneden. De eerste gleuf tussen twee krottenhuisjes door waarover ik de stad kon zien, stal mijn adem. Onze eerste stop is bij een zwembad. Deze blijkt van een opgepakte drugsbendeleider geweest te zijn. Het zwembad waar eerst de feestjes waren ligt er nu verlaten bij. Wat een uitzicht vanaf het zwembad over de stad! Fabio neemt ons samen met een van de motormannen mee een stukje door de favela. We lopen langs een politiepost waar een boos kijkende politieman met een geweer op de uitkijk staat. Ik begroet hem vriendelijk, maar daar wilt hij niets van weten en hij begint alleen maar bozer te kijken, bah wat een nare man! We beginnen weer verder door de favela's te rijden en bij onze tweede stop komen we bij een kerkje aan. We moeten een hele boel treden omhoog lopen, goed voor de billen! Fabio verteld ons dat de treden zo laag zijn omdat sommige mensen al biddend op hun knieën naar boven kruipen. En ook boven bij het kerkje mogen we genieten van een uitzicht waar je 'u' tegen zegt. We maken foto's, lopen weer terug naar beneden waar de motormannen aan het wachten zijn en rijden weer terug via héle steile en smalle straatjes, eng maar wat een beleving! Na de prachtige motor tocht en weer aangekomen te zijn bij Itaipava ging de groep in gesprek met ex-soldaderos. Zelf heb ik niet veel van het gesprek kunnen volgen omdat in de straat heel erg druk was. Telkens reden er bussen met juichende kinderen langs. Wat ik wel heb meegekregen is dat de mannen allemaal hebben gewerkt in drugsbendes. Ook hebben zij meegemaakt hoe deze wijk schoongeveegd werd door de politie (de pacificatie). Ze vertellen hoe ze op hun veertiende begonnen te werken in de drugswereld door te checken of er geen politie of rivaliserende bendes de wijk in kwamen. Geld is de grootste reden om voor zo'n bende te gaan werken. Een andere reden is dat veel vrienden van deze mannen in de bendes terecht kwamen. Hierdoor werd de stap kleiner om dit ook te gaan doen. Een van de mannen is eenentwintig jaar. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste kind, zijn vrouw was toen vijftien, nu heeft hij al vier kinderen. Hij is een aantal keer betrokken geraakt bij een gevecht en draagt de littekens van de dertien schotwonden nog op zijn buik. Hoe bedoel je geluk hebben? Nadat de tweede groep terug komt van de motortocht lopen we naar boven door de favela om te gaan kijken bij een voetbalproject van IBISS. Wanneer we een straat in willen lopen roept Fabio ons bij elkaar. Hij laat zien dat er verder op kinderen met vlieger staan te seinen. We mogen in deze straat geen foto's maken en wanneer we daadwerkelijk door de straat lopen voel ik me heel geïntimideerd aangekeken door de bewoners die naar buiten zijn gekomen van onze komst. Wanneer we deze straat uitlopen zien we midden in de favela ineens een mooi sportveld van zand liggen. We zien kinderen uit de favela voetballen met shirtjes met de naam IBISS er op. De scheidsrechter is een meisje van 15 die 7 maanden zwanger is. Er wordt ons verteld dat dit project bedoeld is om de kinderen even los te maken van het leven in de favela. Daarnaast dient het project als motivator om naar school te gaan, de kinderen mogen namelijk alleen komen voetballen als ze in de ochtend naar school zijn geweest. Ik denk dat we na de trainingen ongeveer een uur lang met verschillende teams gevoetbald hebben, wat was het gezellig! We hebben dik, héél dik verloren van de Brazilianen, maar dat was de moeite zeker weten waard. Terug gekomen bij Itaipava staat er een barbecue op het programma. Een oudere man staat vlees te barbecueën, dat in stukjes in een bak door gegeven wordt aan alle aanwezigen. We worden verrast door een groep Brazilianen die een percussie optreden geven. We worden er bij geroepen en mogen zelf aan de slag. We krijgen de banden van de instrumenten om onze nekken en daar gaan we. We krijgen een korte uitleg en gaan oefenen. Een kwartier later mogen we al optreden! De gehele straat wordt afgezet met tafeltjes. De bussen en auto's rijden gewoon een blokje om, dat kan hier gewoon in Brazilië! Elliot stond ons na onze show al op te wachten met zijn busje. We reden snel terug naar Eco Kauling Park want na deze geweldige dag was iedereen natuurlijk helemaal kapot. Liefs, Fleur Om drie uur s'nachts verzamelde iedereen zich - nog half wakker en met slapende oogjes - bij incheckbalie 2 op Schiphol. Veel knuffels en kusjes, nog snel even een aantal groepsfoto's met de zelfontworpen sweatshirts van Madelief en inchecken maar! Nu begon de spanning toch echt wel te komen... mijn aller, aller, aller eerste vlucht. Velen konden het niet geloven, bijna achttien en nog nooit met het vliegtuig geweest? Maar wat een meevaller! Totaal geen last van oorpijn en ik kon heerlijk genieten van het uitzicht want ik zat namelijk bij het raampje, joepie :) Beide vluchten verliepen erg goed, eerst van Amsterdam naar Lissabon en daarna van Lissabon naar Rio de Janeiro!
Na een lange reis - van bijna 15 uur - komen we via Lissabon aan in Rio de Janeiro. Op het vliegveld van Rio ontmoet de groep als eerst Hans, onze regiocoördinator. Hans is van origine Nederlands en spreekt vooral Engels en een beetje Portugees. Verder ontmoet de groep nog twee nieuwelingen, Natalia & Fabio, onze lokale expeditie begeleiders uit Brazilië. Natalia is geboren in Niterói, een voorstad van Rio. Ze spreekt Portugees en Engels dus Natalia zal de komende periode voor ons vertalen. Fabio heeft zelf in de favela's gewoond en is hier vroeger ook opgegroeid. Hij was lid van een drugsbende en is hier 9 jaar geleden uitgestapt. Hij spreekt alleen Portugees, maar doet erg zijn best om zijn Engels te verbeteren. We lopen vanaf het vliegveld naar de bus en hier worden wij opgewacht door onze chauffeur voor de komende dagen, Elliot, een achtenzeventig jarige man. Elliot staat erop om de tassen voor in de bus te leggen in plaats van in zijn laadruimte (onze tassen zijn volgens hem te mooi voor zijn stoffige opbergruimte, lief!). Hij pakt de zware tassen uit onze handen en tilt ze zonder moeite de bus in. Al rijdend door Rio de Janeiro begint Hans met vertellen. Hans vertelt de 'geluidsschermen' aan de rand van de weg voor dienen. Nee, niet om geluid tegen te houden. De schermen houden de kogels tegen vanuit de favela rechts van de weg zodat de kogels niet over de snelweg heen zullen vliegen en ongelukken zullen veroorzaken. Aan de linkerkant van de weg bevindt zich namelijk een andere favela met een rivaliserende bende. Wat zijn er eigenlijk veel krottenwijken! Overal waar je om je heen kijkt zie je wel een krottenhuisje, wat een massa. Langzaam rijden we Rio de Janeiro uit en komen we aan in Niterói. Vanuit hier kunnen we het centrum van Rio makkelijk bereiken. In de tussen tijd is het al donker geworden. In Niterói bevindt zich onze slaapplaats voor vannacht: Eco Kauling Park. Aangekomen en wel word de groep vriendelijk begroet door Markus en zijn vrouw Rejane (de eigenaren van het park). We mogen zelf een koppel maken en een tentje uitzoeken om in te overnachten. Ik slaap samen met Myrthe in een tent de eerste nachten. Zonder dat iedereen het door heeft - omdat iedereen druk bezig is met het klaar maken van hun bedje voor de nacht - is Rejane een heerlijk diner voor ons aan het klaar maken. Na een korte rondleiding over het terrein (de douches binnen zijn warm en de openluchtdouches zijn koud, géén wc-papier in de wc gooien, anders kan de wc verstoppen en mag je dit probleem zelf oplossen), kan iedereen aan tafel. Hmmm... wat een heerlijke geuren allemaal, wat zal er op het menu staan? Rejane legt uit wat er allemaal op de ronde tafel in de gastenruimte opgediend ligt; een soort patat chips, rijst met een soort kip sausje (heerlijk!), zwarte bonen (deze liet ik achterwege), sneetjes stokbrood en lekkere verse zelfgemaakte fruitsappen. Doodmoe van alle indrukken en al het reizen kruipt iedereen rond 21.00 uur (02:00 in Nederland) haar bedje in. Liefs, Fleur Het is al bijna zo ver!De kriebels beginnen nu langzamer hand toch wel te komen.. De eerste ervaringen met het vliegtuig en mijn eerste keer buiten Europa komen er bijna aan! 22 juni was het weer zover, de tweede Worldmapping voorbereidingsdag! Het was super leuk om alle meiden van de groep weer te zien, het was reuze gezellig! We hebben deze dag een korte Portugese les gekregen. Maar natuurlijk ook belangrijk... het programma is bekend! Deze heeft de begeleiding aan ons voorgelegd en een meneer van de organisatie Mundo (die vrijwel alles voor ons geregeld heeft) heeft verteld waarom wij wat en wanneer gaan doen. Ik zal een korte uitleg geven over wat wij gaan doen maar hou hierbij in uw gedachte dat wij erg flexibel moeten zijn omdat dit de eerste reis is die Worldmapping naar Brazilië organiseert en in verband met de stakingen en rellen in Brazilië kan het programma ter plaatse veranderen.
Wanneer wij niet aan projecten bezig zijn, zijn wij vooral bezig met het verkennen van de favela's en Rio de Janeiro. Dit is essentieel want voordat wij aan de projecten kunnen werken moeten wij eerst in contact gekomen zijn met de cultuur die daar gehanteerd word. Hierbij wordt veel contact met de bevolking gemaakt. Omdat de projecten heel veel impact kunnen hebben is ontspanning en een evaluatie tussen door heel belangrijk (alle meiden die mee gaan zijn namelijk onder de 18). Hierom wordt er elke avond met de groep een dag evaluatie gehouden. Tevens is er in de dagen dat wij niet met projecten bezig zijn tijd om blogs te schrijven, contact met de bevolking te leggen (voetballen met straatkinderen) en het thuisfront op de hoogte te houden. Dit zullen Myrthe en ik dan ook zeker doen, houd dus de dagen dat wij niet met projecten bezig zijn de Facebookpagina <<https://www.facebook.com/flyrthenaarbrazilie>> in de gaten!
We slapen enkelen nachten in een tent aan de rand van het regenwoud en de rest van de nachten in een pousada (een soort hostel). Elke avond helpen wij de bevolking met het klaar maken van het avond eten. Ook kunnen wij met een hele brede lach vertellen dat het hele bedrag (€5000!) opgehaald is! En hiervoor willen Myrthe en ik iedereen heel erg bedanken die op welke manier dan ook geholpen heeft om deze reis van ons waar te maken. Als bedankje hebben Myrthe en ik een leuke verrassing bedacht voor de sponsoren... we verklappen nog niks alleen dat u de datum 24 augustus vrij moet houden ;) Liefs, Fleur Hallo allemaal!
Daar wordt je toch blij van?
Wat een week ... Of eigenlijk weken. Repeteren voor de musical We will rock you (ik zat namelijk bij de dansgroep), schoolwerk, werken bij Multifill (jaja ik heb een baantje) en fudge maken en cakes bakken voor ons doel (Flyrthe naar Brazilie). Mama heeft geregeld dat Fleur en ik fudge en cake mogen verkopen tijdens de pauze van de musical op het VLC en onze flyer wordt afgedrukt in het programmaboekje. Allemaal heel spannend dus. En heel erg druk. Gelukkig helpen mama, Monique en Fleur ook mee om alles voor te bereiden. Flyers printen, zakjes en stickers bestellen, brieven schrijven en ondertussen heel vaak dansen :) Fleur en ik krijgen steeds meer zin in onze reis. We zijn goed bezig. Hebben veel aardige mensen om ons heen die ons helpen met statiegeldflessen, cartridges en mobiele telefoons en hebben inmiddels verschillende 'fudgefans'. Deze week stond geheel in het teken van de musical. Fleur kwam voor de pauze het podium op om samen met mij te vertellen over ons doel en te zeggen dat wij met lekkers voor Brazilië in de hal stonden. Wij hebben veel cake en fudge verkocht en leuke reacties gekregen van mensen. Zelf kon ik niet bij het kraampje staan omdat ik mij om moest kleden voor de eerste nummer na de pauze. Wij hebben nu meer dan de helft van onze reis binnen met dank aan de sponsoren en de verkoop van onze lekkernijen. Ondertussen gaan wij gewoon door met nieuwe plannen maken. We hebben nog 3 1/2 maand voordat wij vertrekken. Binnenkort gaan wij kennismaken met onze groep en begeleiders. Heeft u vragen, ideeën of opmerkingen laat het ons weten via onze website. Wilt u lekkere fudge of cake bestellen dat kan ook. Op de website vindt u alle informatie. Iedereen die ons tot nog toe heeft geholpen/gesteund heel erg bedankt! Liefs Myrthe |